Wybrzeże Różowego Granitu – chill idelany

Bo czasem trzeba poleżeć bykiem.

Urlop – czas niczym niezmąconego odpoczynku od roboty, relaksu, poświęcaniu się swojemu hobby i trwonienia ciężko wypracowanego hajsu.

Możesz leżeć i pachnieć, wędrować po górach, nurkować, szusować na nartach, galopować na koniach, ćwiczyć jogę, podziwiać miejską architekturę, kontemplować sztukę, lepić bałwany i pracować nad piękną opalenizną. W między czasie nadrabiać zaległości w czytaniu i wysypiać się. Albo wręcz przeciwnie – zarywać noce, bo wyspać możesz się przecież w robocie.

TFU!

Nie w robocie, jakoś inaczej to chyba szło…. Nieważne. Możesz WSZYSTKO. Tylko czasem to wszystko za Chiny nie daje się upchnąć w zaplanowane dwa tygodnie wolnego. No cudów ni ma.

Bardzo często przed wyjazdem mam pierdyliard pomysłów na to, co zobaczyć i jak cudownie spędzić czas. Przeglądanie przewodników, map i buszowanie po sieci to moje ulubione przed-urlopowe zajęcia. Czacha mi dymi na myśl o niezliczonej ilości dłuuuuugich, woooolnych godzin do zagospodarowania. Jednak im bliżej do urlopu, tym mniej entuzjastycznie podchodzę do wstawania bladym świtem i pokonywania codziennie kilkunastu kilometrów. Pod górę. Z szeroko zakrojonych planów obcinam troszeczkę, A potem jeszcze troszeczkę. I jeszcze. A czasem jak dojedziemy na miejsce, to nawet jeszcze ze dwa kawałki. Z biegiem lat nauczyłam się odpuszczać i akceptować fakt, że nie rozerwę się niczym ta żaba, która miała być i mądra, i piękna i nie zobaczę wszystkiego, o czym czytałam przed wyjazdem. I dobrze. Będzie do czego wracać.

Weźmy taką Bretanię. Absolutnie nas urzekła.

Pierwsze kilka dni z naszego wrześniowego tripu spędziliśmy eksplorując Finistère, czyli najbardziej na północny zachód wysunięty rejon Francji. Szukaliśmy wichru (poczytasz o tym tutaj – klik), jeździliśmy po niewielkich, uroczych bretońskich miasteczkach, podziwialiśmy kamienne domki i kościoły i popłynęliśmy na niesamowitą wyspę Bréhat (klik).

A potem przenieśliśmy się na Wybrzeże Różowego Granitu i ogarnęło nas oh-tak-słodkie-lenistwo. Znaleźliśmy świetny, absolutnie pusty kemping, dwa kroki od pięknej plaży. I postanowiliśmy odpuścić na klika dni. Chodziliśmy na spacery wokół wyspy, na plażę, podziwialiśmy MEGA odpływy i szukaliśmy małży. Wieczorami czytaliśmy książki i graliśmy w karcianki. Relaks pełną parą.

Kto ma relaks, ten ma relaks. Lu musiała łowić niesubordynowane wodorosty.

RAZ.

Raz wyruszyliśmy na dłuższą wycieczkę.

Do pobliskiego Ploumanac’h, które jest kwintesencją Wybrzeża Różowego Granitu i jednym z najbardziej turystycznych rejonów Bretanii. Spacerowaliśmy pośród wielkich skał i kamieni mieniących się wszystkimi odcieniami różu (czy też czerwieni. I beżu. Czy beż ma w ogóle odcienie…?). A razem z nami setki Francuzów. I Niemców. I Brytyjczyków. Tak, było ładnie, i rzeczywiście odcienie wybrzeża zmieniają się w zależności od pory dnia, co robi naprawdę niesamowite wrażenie. Ale trudno tak naprawdę podziwiać tę feerię barw i skupić się na pięknie natury tłocząc się  na wąskich ścieżkach udostępnionych zwiedzającym.

Ta dziewczynka nie może uwierzyć, jaki to czad, te różowe kamulce. No bezwątpienia TRU!

Spoko, nie? Ale już cho na naszą wysepkę.

„Pink is my new obsession”

No więc bez większych wyrzutów wróciliśmy do byczenie się na naszej leniwej i opustoszałej wysepce.

Tak, czil jest absolutnie wskazany na urlopie.

(p.s. więcej o tym pięknym zakątku Bretanii poczytasz u Kasi, która jest absolutną ekspertką od Bretanii)

„Urlopowy czil – polecam. Od razu pysk się cieszy”

To co? Łap smycz i cziluj w Bretanii!

Widzimy się nad morzem!