Strasburg jest vintage

Zupełnie inaczej niż myśleliśmy.

Kojarzył nam się ze szklanymi, nowoczesnymi budynkami, łopoczącymi na wietrze unijnymi flagami i korowodem eleganckich garniturów i kostiumów spiesznie przemierzającymi nieskazitelnie czyste ulice. Gdzieś pomiędzy tą nowoczesnością głęboko wciśnięta miała czekać na nas starówka. Taka w sam raz na popołudniowy spacer.

Nic bardziej mylnego. Strasbourg okazał się być totally vinatge. Kolorowy, ciepły, leniwy, trochę zakurzony i pełen nieokiełznanej zieleni. Bez sztywnych kołnierzyków, niedopięty na ostatni guzik, w oldskulowych ciuchach, z liśćmi we włosach i szelmowskim uśmiechem.

Weźmy taką Katedrę Notre – Dame. Dostojna, strzelista, gotycka.

Z pięknymi witrażami.

I nagle pies. I jeszcze do tego ukryty tak pieczołowicie, że kradnie całe show kaplicom, bo wszystkie wycieczki uderzają w pierwszej kolejności właśnie na ambonę, żeby go znaleźć i pogłaskać na szczęście.

Skąd ten piesio?

Są dwie wersje legendy:

1. W pierwszej, żyjący baaaardzo dawano (jeszcze przed płytami CD) kaznodzieja Jean Geiler de Kaysersberg prosi swoich współwyznawców, żeby nie przychodzili do kościoła z pupilami. Sam daje przykład i nie zabiera ze sobą swojego ukochanego pieska. Ale, ale! Przy wejściu na ambonę każe wystrugać jego podobiznę, żeby zawsze był przy nim.

2. W drugiej Jean, jednak zabiera psiaka na mszę i gada, gada, gada, gada, gada aż pies zasypia. Rzeźba jest na pamiątkę tych przemiłych wydarzeń.

A wokół katedry kawiarenki i knajpki. Nie tylko dla turystów. Wszędzie pełno miejscowych. Siedzą popijają kawę i palą gauloises obserwując tłum falujący uliczkami.

Tuż obok katedry jest szkoła. Czekając na Michała zaliczyłam jedną przerwę. Uczniowie wylali się na plac, oblepili schody katedry i okoliczne ławki jak muchy. Bezkolizyjnie wmieszali się w grupy amerykańskich seniorów odpoczywające w cieniu. Dopiero dzwonek wmiótł ich z powrotem do szkoły. A ja dalej leniwie siedziałam sobie na szerokich drewnianych ławkach, z Luśką rozłożoną jak długa tuż obok.

Uliczki w tej części Strasbourga są wąskie, węższe i dwuosobowe – idealne na romantyczny spacer. Wszędzie cukiernie, jedna słodsza od drugiej. Raczej nikt się nie spieszy. Tłok w tramwaju jest, ale tylko tym wodnym, wypełnionym po brzegi przyjezdnymi. Na drogach pełno rowerów, kompletnie ignorujących ruch samochodowy. Na spacerach pełno psów i w sumie, chyba żaden nie był na smyczy. W powietrzu unosi się ‘no stress’. Nic tylko zaczerpnąć głęboki oddech i w miasto!

No i jest La Petite France. Najbardziej romantyczna dzielnica ever. I nie chodzi w cale o to, że co drugie okiennice mają wycięte serduszka, że wszędzie pełno bocianów (o tej porze już tylko pluszowych)  a z doniczek we wszystkich oknach zwieszają się kolorowe kwiaty. Ale o to, że nawet w tłumie innych spacerowiczów można się tu na chwilę zgubić, odbić gdzieś na bok i rozkoszować się przez chwilę słodkim sam na sam.

Brzmi cukierkowo? No może trochę. Ale nie do końca. Bo kolorowe domki z drewnianymi belkami z daleka może i wyglądają idealnie, ale gdy podejdziesz bliżej dostrzeżesz, że wcale nie są takie równiutkie, że kolorowy tynk troszkę odpada, belki trochę popękały, gdzieś tam w rogu są pajęczyny, ogródek trochę zarósł na dziko, a wokół kupa niezagrabionych liści, które szeleszczą pod butami i idealnie nadają się do rycia w nich nosem. I to właśnie daje ten vinatge look, którego kompletnie po Strasbourgu się nie spodziewałam.

 [notification type=”notification_info” ]

SPI:

 

Katedra jest czynna od 7:00 – 11:40 i od 12:40 – 19:00. W niedzielę tylko od 12:40 – 19:00. Wejście na wieżę od 9:00 do 19:15 (latem do 21:45). Wstęp 5 Euro.

 

Barrage Vauban – idealny darmowy taras widokowy. Otwarty codziennie od 9 – 7. I jest darmowa toaleta.

 

Nasz nocleg – psiolubny Comfort Hotel – wielkość psa nie ma znaczenia, bez żadnych opłat. Na booking.com ok. 50 EUR.

 

[/notification]